Normal
0
21

      Díxome nantronte o cura

que é pecado…

Máis aquel de tal fondura

¿como o facer desbotado?

 

      Dálle que dálle ó argadelo,

noite e día,

e pensa e pensa naquelo,

porfía que te porfía…

 

      Sempre malla que te malla,

enchendo a cunca,

porque o que o diancre traballa

din que acaba tarde ou nunca.

 

      Canto máis digo: "¡Arrenegado!

¡Demo fóra!",

máis o demo endemoncrado,

me atenta dempois i agora.

 

      Máis ansias teño, máis sinto,

¡rematada!,

que non me queira Jacinto

nin solteira nin casada.

 

      Porque deste ou de outro modo,

a verdá digo,

quixeira atentalo e todo,

como me atenta o enemigo.

 

      ¡Que é pecado…, miña almiña!

Mais que sea,

¿Cal non vai, si é rapaciña,

buscando o que ben desea?

 

      Nin podo atopar feitura,

nin asento,

que me está dando amargura

sempre este mal pensamento.

 

      Din que parés lagarteiro

desprumado,

si é verdá, ¡meu lagarteiro

tenme o corasón prendado!

 

      "Cara de pote fendido"

ten de alcume;

mellor que descolorido

quéroo tostado do lume.

 

      Si elas cal eu te miraran,

meu amore,

nin toliña me chamaran,

nin ti me fixeras dore.

 

      Vino unha mañán de orballo,

á mañecida,

durmindo ó pé dun carballo,

enriba da herba mollida.

 

      Arrimeirme paseniño

á súa beira,

e sospiraba mainiño

coma brisa mareeira.

 

      E tiña a boca entreaberta,

como un neno

que mirando ó ceu esperta

deitadiño antre o centeno.

 

      I as guedellas enrisadas

lle caían,

cal ovellas en manadas,

sobre as froliñas que abrían.

 

      ¡Meu Dios! ¡Quen froliña fora

das daquelas…!

¡Quen as herbas que en tal hora

o tiñan pretiño delas!

 

      ¡Quen xiada, quen orballo

que o mollou!

¡Quen aquel mesmo carballo

que cas ponlas o abrigou!

 

      Mentras que así o contempraba,

rebuleu;

e pensei que me afogaba

o corazón meu.

 

      Bate que bate, batía

sin parar;

mais eu tembrando decía:

"Agora lle hei de falar".

 

      E volveu a rebullir

moi paseniño

¡Ai", e botei a fuxir,

lixeira polo camiño.

 

      Dempois, chora que te chora,

avergonzada,

dixen: "Si el non me namora,

non lle direi nunca nada".

 

      E non me namora, non,

¡maldizoado!

Mentras o meu corasón

quérelle anque sea pecado.

 

      E vai tras de outras mociñas

tan contento,

i eu con unhas cadiñas

prendino ó meu pensamento.

 

      E que queira que non queira,

está comigo,

i á postre i á derradeira,

con el me atenta o enemigo.

 

      ¡Sempre malla que te malla

enchendo a cunca!

I é que o que o demo traballa,

acabará tarde ou nunca.

 

      Por eso, anque o cura dixo

que é pecado,

mal que tanto mal me fixo

nunca o darei desbotado.